بیماری صرع در کودکان می‌تواند زندگی فردی و اجتماعی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین ضروری است که خانواده کودکان مبتلا به صرع نحوه رفتار صحیح با این کودکان را بدانند.
رفتار والدین با کودکان مبتلا به صرع
وقتی تشخیص صرع برای یک کودک داده می‌شود، والدین اغلب احساس‌های مختلفی را تجربه می‌کنند. احساس شوکه شدن، خشم، افسردگی، بی‌کفایتی، شرم و حتی گناه.
آنان ممکن است از خود سوال کنند چگونه این اتفاق افتاد؟! مسئله مهمی که باید به خاطر بسپاریم این است که این واکنش‌ها طبیعی و گذرا هستند.
خواندن مطلب و کسب اطلاعات در مورد صرع و نیز برقراری ارتباط و صحبت با سایر افرادی که فرزندان مبتلا به صرع دارند، می‌تواند در ایجاد آرامش و اطمینان خاطر در والدین نقش موثری داشته باشد که این امر با برقراری ارتباط با انجمن صرع و اعضای آن مقدور است.
تمام والدین میخواهند یک محیط سرشار از عشق و حمایتگرانه در خانه ایجاد کنند. جایی که فرزندشان بتوانند رشد کنند و متکی به خود باشند. باید توجه داشت آنچه که کودکان مبتلا به صرع در مورد بیماری خود در محیط خانه می آموزد، تعیین کننده شخصیت او در آینده است.
کودکی که یاد می‌گیرد از صرع بترسد، ممکن است در آینده از نظر شخصیتی فردی وابسته و رشد نیافته باشد و کودکی که تشویق می‌شود، تشنج خود را یک ناراحتی موقتی و گذرا می‌داند.
این کودک در فعالیت‌های سایر کودکان هم سن خود و در زندگی خانوادگی و اجتماعی شرکت داده می‌شود و شانس بیشتری دارد تا فردی مستقل و متکی به خود باشد.
کودکان مبتلا به صرع
در مورد صرع با کودک خود صادق باشید. به کودک در مورد بیماریش توضیح ساده و در عین حال منطبق با واقعیت بدهید تا بداند ابتلای به صرع مسئله‌ای نیست که به خاطر آن شرمنده و خجل باشد.
والدین کودکان مبتلا به صرع اغلب ذکر می‌کنند ایجاد محدودیت و قوانین برای کودکانشان مشکل است. توجه داشته باشید، ایجاد محدودیت‌های زیاد منجر به کاهش اعتماد به نفس و ترسو شدن کودک می‌شود.
از طرف دیگر عدم اعمال قانون و آزادی منجر به مشکلات رفتاری کودک می‌شود.
کودک خود را تشویق کنید تا:
- یاد بگیرد، کشف کند و شرایط و موقعیت‌های جدید را تجربه کند.
- توقعات واقعگرایانه داشته باشد.
- احساس‌های خود را آزادانه بیان کند.
- صرع را به عنوان یک قسمت طبیعی از زندگی‌اش بپذیرد.
- راه‌هایی بیابد که صرع را برای دیگران توضیح دهد.
- در کنار صرع برای کسب موفقیت‌های شخصی خود بکوشد.
احساس کودکان صرع چگونه است؟
کودک ممکن است نسبت به حمله های تشنج و طرز تلقی سایر کودکان نگران باشد یا ممکن است احساس گناه داشته باشد و یا بترسد که به خاطر آنچه در حین حمله اتفاق می‌افتد، تنبیه شود.
در چنین مواقعی با توضیح اینکه، آنچه اتفاق افتاده قسمتی از صرع است، به وی آرامش داده و او را تشویق کنید تا خود را با آنچه که دوست دارد، مشغول کند.
در مواردی که دارو حمله‌ها را کنترل نمی‌کند، بعضی کودکان تصور می‌کنند مقصر هستند. از این نظر به آنان اطمینان دهید و مانع انتقال نگرانی خود به کودک شوید. چرا که اگر به تدریج احساس اضطراب شما به کودک منتقل شود، اعتماد به نفس خود را از دست خواهد داد.
ارتباط سایر افراد خانواده با کودکان دارای صرع
همانند هر بیماری مزمن، صرع می‌تواند روال عادی خانواده را برهم بزند. حمله های تشنج غیرقابل پیش‌بینی هستند و می‌توانند برنامه همه خانواده را مختل کنند.
از این رو خواهران و برادران کودک مبتلا به صرع ممکن است احساس کنند والدینشان کودک مبتلا را بیشتر دوست دارند، آنها را فراموش کرده‌اند و حس حسادت نسبت به کودک مبتلا به صرع داشته باشند.
نحوه رفتار با کودکان مبتلا به صرع در مدرسه
کودک ممکن است دوران سختی را به دلیل استهزای دوستانش تجربه کند. در مدرسه نیز طرز تلقی معلمان و رفتار سایر شاگردان، می تواند تمایل کودک را از رفتن به مدرسه تحت تاثیر قرار دهد.
موارد زیر می‌تواند به بهبود شرایط خانه و مدرسه کمک کند:
- در مورد صرع با سایر افراد خانواده صحبت کنید و سایر فرزندان خود را به سوال کردن در مورد این بیماری تشویق کنید.
- صرع وضعیتی است که در رابطه با آن باورهای غلط و خرافات وجود دارد. مخصوصا این که موارد فوق ممکن است توسط هم شاگردی‌های فرزندان سالم شما به آنها منتقل شود. مهم این است که بلافاصله با روش مناسب، این باور غلط را از ذهن آنها دور کنید.
- سایر افراد خانواده را در دادن مسئولیت‌های خانوادگی به کودک مبتلا به صرع (مانند سایرین) تشویق کنید.
- خواهر و برادر کودک را به عنوان نگهبان او قرار ندهید.
- وقتی کودک صرعی شما عصبانی می شود، هیچ گاه تسلیم نشوید.
- همان مقرراتی را اعمال کنید که با سایر کودکانتان انجام می‌دهید.
- با توجه به اینکه بیمار یک فرد عادی تلقی می شود، به فرزند خود بیش از حد محبت نکنید و سعی کنید در تربیت او قاطع باشید.
- بگذارید کودک شما در فعالیت‌هایی که دوست دارد از جمله فعالیت‌های ورزشی شرکت کند.
برخی متخصصان معتقدند که خطر صدمه‌های جسمی کمتر از صدمه‌های روانی است که با گفتن “تو به خاطر صرع نباید بازی کنی” به وی وارد می‌شود.
با معلم کودک در ابتدای هر سال تحصیلی ملاقات کرده و نه تنها در مورد بیماری و داروهای مصرفی کودک، بلکه همچنین در مورد رشد و نمو اجتماعی وی نیز صحبت کنید.
هرگز صرع فرزند خود را از اولیای مدرسه پنهان نکنید. زیرا عواقب عدم اطلاع مسئولان مدرسه متوجه فرزند شما خواهد بود.
:: برچسب‌ها:
رفتار ,
کودکان ,
مبتلا ,
صرع ,
تشنج ,
بیماری ,
درمان ,
:: بازدید از این مطلب : 68
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
آمار بازدید
